به نام خدا
چقدر خوبه که انسان نگران درس و آینندش باشه به شرط اینکه هدف از درس خوندن فقط و فقط کار نباشه . پدر و مادرای عزیز باید طوری فرزندانشون رو تربیت کنند که بچه ها همه زندگیشون فقط بسوی یک هدف سوق داده بشه وهمه ی کاراشون برای رضایت و خوشنودی خدا باشه که اگه اینجور شد دیگه بچه ها حسود نمیشن با آرامش درس میخونن وبه همه ی نیازهای زندگیشون میرسند وجالب اینه که اونوقته که حتی نفس کشیدنشونم عبادت میشه .وقتی بچه ای، آرزوش این باشه که درس بخونه وبتونه به مردم خدمت کنه همه ی اون شبایی که درس میخونه وسختی میکشه عبادت میشه وباعث رشد اون میشه.ولی متاسفانه هستند والدینی که همیشه دیگران رو برخ فرزندانشون میکشن وباعث ایجاد حس نفرت وحسودی در بچه ها میشه.وقتی طوری برنامه ی زندگیتو چیدی که به اون هدفت(خدا) برسی اونوقته که معنای حقیقی زندگی وآرامشو میچشی .دیگه هیچوقت احساس پوچی نمیکنی وهمیشه خوشحالی که داری بدیگران کمک میکنی و هیچ حسی از این زیباتر نیست که کارایو انجام بدی که همگام با رضایت خداست.
امیدوارم همه ی دانش آموزا اینو ملکه ذهنشون قرار بدن اونوقت دیگه از هیچ چیز این زندگی خسته نمیشن چه اون نعمتهایی که خدا داده وچه اونایی که نداده و میرسند به اینکه واقعا نعمتهایی که خدا نداده خیلی لطف بزرگی به ما کرده .
وقتی خدا هست چرا از دیگران خوشبختی گدایی میکنیم!
